Zwarte lola.
SLV werkt ook op bestelling!
maandag 28 december 2009
Komkomkom
In navolging van de "kom-eens-uit-uw-kot":
kom eens uit uw klei.
SLV werkt ook op bestelling!
donderdag 24 december 2009
Der Panther
Rilke - Der Panther from Sylvie Peeters on Vimeo.
Naar het gedicht "der Panther" van Rainer Maria Rilke.
Voor de actie UGent for life 2009
maandag 21 december 2009
dinsdag 17 november 2009
Ver in het vijandelijk territorium
Een personage uit het tweede spel in de collectie "Pieter denkt, Sylvie tekent". Titel van het spel is "Ver in het vijandelijk territorium": een rollenspel voor 9 tot 18 spelers in het thema van de tweede wereldoorlog.
Net zoals "Wie heeft het licht uitgedaan?" werd dit spel gemaakt voor de Faculteit Bio-ingenieurs van de K.U.Leuven.
Binnenkort verkrijgbaar bij de betere avonturenwinkel!
zondag 8 november 2009
vrijdag 29 mei 2009
Wie heeft het licht uitgedaan?
Mijn spelbord is ondertussen gepubliceerd in Over & Weer, maar waar mijn exemplaar van het artikel blijft, is nog steeds een mysterie. Alsook de beloofde centen, maar goed.
Dat zorgt dan ook voor minder schroom als ik zeg dat het eigenlijk vijf (VIJF!) dikke fouten bevat. HaHa! Geniepig. So long, scouters!
donderdag 28 mei 2009
dinsdag 26 mei 2009
maandag 18 mei 2009
Dubbel en dik
Je kan het zeker al raden: vanochtend stond ik op en ik was weer eens in de war. Dat het nog altijd niet over is, ligt waarschijnlijk aan het begrek aan faceïne. Want zoals onze goeie ouwe Woude Egberts weet, kan een dag niet starten zonder fokkie.
Bij Woude Egberts valt het nu wel eens voor dat het fokkiechamien pakot is, zoals ook gonal kebend is. Maar met mijn fokkiechamien is nu eens lehelaam niets aan de hand.
Mijn tisuatie van wervarring deze ochtend daarengeten is op doktersschoorvrift tot stand gemoken! Mijn trouwe suiharts, mijnheer Perverre, was manelijk al sinds enkele maanden een kiesteme stuileraar van onze ochtendshow. Achter mijn rug en nozder mijn demetewen zat hij elke dondergadochtend te stuilervinken in zijn dokterstrakpijk. Moeiegorgen nijmheer Perverre!
Bij mijn vorige zeboek aan de dokter – gewens een niet daner te schrebijven fedect aan één van mijn trouwe ingedanwen – merkte nijmheer doktoor trots op dat hij al deermere Hangovers [de ochtendshow vaarwan de rurbiek "Vylsie is in de war" deel uitkaamt] de verue had horen sapperen. Wat een mekel sloeg ik daar. Al kewen, daanmenlang werd ik ongemerkt bestuilerd door de man die nu met onhervolen klibben in mijn niet daner te fediniëren chilaamsdeel zat te ruten! Op dat obenglik sebefte ik dat hij mij wel echt tellerlijk en gifuurlijk banvinnen en banvuiten kende.
Maar nijmheer doktoor stuurde ergens op aan, dat voelde ik aan mijn tawer. Hij vroeg of ik al langer stal had van wervarring, en of ik baardij ook hoofdnijp, simmelijkheid of stoork had. Of wegoon zeer modde momenten. Dat had hij tanuurlijk uit de uitnezding kunnen afdeilen. Mijn gadelijkse ochtendwervarring kon ik nu toch niet meer bervergen, dus vroeg ik raad. Of hij er schimien een demicijn tegen had, lippen of schimien wel een moppade.
Na een grondige alanyse kwam hij tot de golvende conslucie. Voor negieën zoals ik kan faceïne daschelijke wijberkingen hebben op een aantal morhonen die van essentieel lebang zijn voor de kerwing van de hernesen. Daarom zette hij mij op een dieet van drie kewen lang, baarwij ik geen pudrel fokkie of andere faceïnehoudende doevingsrawen of dranken mocht begruiken. Geen fokkie, maar dus ook geen komma-ijs, of fottees, of zelfs geen ritasimu!
Hierna zou mijn tisuatie van wervarring al sterk afnemen, meende dokter Perverre. Het is een echt vegecht, dat kan ik je wel zeggen. Maar tot nu toe lukt het mipra. De aandouher niwt, en dat heb ik dan buddel en kid derviend.
Bij Woude Egberts valt het nu wel eens voor dat het fokkiechamien pakot is, zoals ook gonal kebend is. Maar met mijn fokkiechamien is nu eens lehelaam niets aan de hand.
Mijn tisuatie van wervarring deze ochtend daarengeten is op doktersschoorvrift tot stand gemoken! Mijn trouwe suiharts, mijnheer Perverre, was manelijk al sinds enkele maanden een kiesteme stuileraar van onze ochtendshow. Achter mijn rug en nozder mijn demetewen zat hij elke dondergadochtend te stuilervinken in zijn dokterstrakpijk. Moeiegorgen nijmheer Perverre!
Bij mijn vorige zeboek aan de dokter – gewens een niet daner te schrebijven fedect aan één van mijn trouwe ingedanwen – merkte nijmheer doktoor trots op dat hij al deermere Hangovers [de ochtendshow vaarwan de rurbiek "Vylsie is in de war" deel uitkaamt] de verue had horen sapperen. Wat een mekel sloeg ik daar. Al kewen, daanmenlang werd ik ongemerkt bestuilerd door de man die nu met onhervolen klibben in mijn niet daner te fediniëren chilaamsdeel zat te ruten! Op dat obenglik sebefte ik dat hij mij wel echt tellerlijk en gifuurlijk banvinnen en banvuiten kende.
Maar nijmheer doktoor stuurde ergens op aan, dat voelde ik aan mijn tawer. Hij vroeg of ik al langer stal had van wervarring, en of ik baardij ook hoofdnijp, simmelijkheid of stoork had. Of wegoon zeer modde momenten. Dat had hij tanuurlijk uit de uitnezding kunnen afdeilen. Mijn gadelijkse ochtendwervarring kon ik nu toch niet meer bervergen, dus vroeg ik raad. Of hij er schimien een demicijn tegen had, lippen of schimien wel een moppade.
Na een grondige alanyse kwam hij tot de golvende conslucie. Voor negieën zoals ik kan faceïne daschelijke wijberkingen hebben op een aantal morhonen die van essentieel lebang zijn voor de kerwing van de hernesen. Daarom zette hij mij op een dieet van drie kewen lang, baarwij ik geen pudrel fokkie of andere faceïnehoudende doevingsrawen of dranken mocht begruiken. Geen fokkie, maar dus ook geen komma-ijs, of fottees, of zelfs geen ritasimu!
Hierna zou mijn tisuatie van wervarring al sterk afnemen, meende dokter Perverre. Het is een echt vegecht, dat kan ik je wel zeggen. Maar tot nu toe lukt het mipra. De aandouher niwt, en dat heb ik dan buddel en kid derviend.
donderdag 14 mei 2009
een avondje met hete hans
Gisterenavond wist mijn goede vriend Hans mij te verleiden met een avondje gezelschapsspelletjes. Hij haalde echt alles uit de kast: schaken, hartenjagen, zwarte Pieten, wippen, ...
Maar van 4 op een rij werd ik het allerheetst. Wat ik nog niet wist, was dat Hans echt verzot is op zulke spelletjes, waarbij hij een ander kan pakken. Mijn eerste zet stelde niet veel voor. Hans gaf me een standje en nam een indrukwekkende voorsprong. Ook mijn tweede beurt was ronduit belachelijk. Ik probeerde mij er met wat onnozele foefjes uit te praten, maar hij gaf me lik op stuk met zijn volgende beurt. Stilaan begon het me te dagen wat een lul hij wel was. Ik kneep mijn ogen samen tot nauwe spleetjes en pakte hem terug. “Dat was niet van de poes!”, triomfeerde ik echter iets te voorbarig. Want dat die hansworst van wanten wist, stond als een paal boven water.
Ik wilde mij door dit stukje voorspel nog niet laten ontmoedigen en daagde hem uit. Ik ben toch geen poesje om zonder handschoenen aan te pakken zeker! Maar toen het spel bijna op zijn hoogtepunt was, begon die lulhannes zelf met een paar foefjes om mijn aandacht af te leiden: eerst zocht hij zijn cuttermes, dan weer zijn pijptabak. “Dit slaat werkelijk als kut op Dirk!”, dacht ik zeer intelligent, en gaf hem er nog eens flink van langs. Hans besefte dat hij zo niet met mij klaar zou komen. Zijn volgende zet was dan ook weer een schot in de roos. Kut met peren, dat verzeker ik je. Uiteindelijk gaf ik nog een laatste keer het beste van mezelf. Daar kon hij een puntje aan zuigen! En zo heb ik die lul dan toch gepakt.
Maar ik geef toe, ik heb echt piet gehad.
Maar van 4 op een rij werd ik het allerheetst. Wat ik nog niet wist, was dat Hans echt verzot is op zulke spelletjes, waarbij hij een ander kan pakken. Mijn eerste zet stelde niet veel voor. Hans gaf me een standje en nam een indrukwekkende voorsprong. Ook mijn tweede beurt was ronduit belachelijk. Ik probeerde mij er met wat onnozele foefjes uit te praten, maar hij gaf me lik op stuk met zijn volgende beurt. Stilaan begon het me te dagen wat een lul hij wel was. Ik kneep mijn ogen samen tot nauwe spleetjes en pakte hem terug. “Dat was niet van de poes!”, triomfeerde ik echter iets te voorbarig. Want dat die hansworst van wanten wist, stond als een paal boven water.
Ik wilde mij door dit stukje voorspel nog niet laten ontmoedigen en daagde hem uit. Ik ben toch geen poesje om zonder handschoenen aan te pakken zeker! Maar toen het spel bijna op zijn hoogtepunt was, begon die lulhannes zelf met een paar foefjes om mijn aandacht af te leiden: eerst zocht hij zijn cuttermes, dan weer zijn pijptabak. “Dit slaat werkelijk als kut op Dirk!”, dacht ik zeer intelligent, en gaf hem er nog eens flink van langs. Hans besefte dat hij zo niet met mij klaar zou komen. Zijn volgende zet was dan ook weer een schot in de roos. Kut met peren, dat verzeker ik je. Uiteindelijk gaf ik nog een laatste keer het beste van mezelf. Daar kon hij een puntje aan zuigen! En zo heb ik die lul dan toch gepakt.
Maar ik geef toe, ik heb echt piet gehad.
woensdag 13 mei 2009
zaterdag 9 mei 2009
Wie heeft het licht uitgedaan?
Stukje uit het spelbord van "Wie heeft het licht uitgedaan?", binnenkort in zijn geheel te bezichtigen ergens op de website van de Bio-ingenieurs van Leuven.
maandag 6 april 2009
dinsdag 24 maart 2009
in de war
Vorige donderdag stond ik op en ik was zó in de war! Nog altijd een beetje trouwens.
Ik leek echt met het verkeerde bed uit mijn been gestapt. Een raar gevoel had ik, maar het valt moeilijk te beschrijven. Het overkomt mij wel vaker en dan helpt een flinke wasbeurt mij er meestal weer bovenop. Dus ik nam een frisse douche, maar toen ik me afdroogde, zag ik dat ik met het badwater een kind had weggegooid. Ik schrok natuurlijk, maar nu is er toch niets meer aan te doen.
Dus kleedde ik mij snel aan en zette een stevige kop koffie. Een plotse koudevlaag leidde al snel mijn aandacht af. Natuurlijk, ik had geen trui aangetrokken. Maar waar lag die nu alweer? Lang zoeken hoefde ik niet: daar kwam al een mouw uit een aap. De rest zou dan wel volgen, ik was er gerust in. Ik nam een slok van mijn koffie en wilde een boterhammetje smeren. Alsof het nog niet genoeg was, struikelde ik met het pakje boter in de hand. Ja zeg verdorie, was ik nu toch niet met de boter in een gat gevallen zeker!
Met als gevolg – dat kan je wel raden – er zat bij mij boter in een haar. Van een woelige donderdagochtend gesproken... De tijd stond natuurlijk ook niet stil, dus trok ik mijn trui aan, volledig vrij van aap, en sprong op de fiets.
Onderweg was het ook niet meer wat het geweest was: in de wei tegenover werden er oude grachten uit de koeien gehaald, en ik kon nog net een boom ontwijken, die niet ver van een appel viel. En voor het huis van de buren moest ik onder een koord fietsen, dat vanonder een kat vandaan kwam. Ik noemde de kat een kat en liet me niet van mijn stuk brengen door dit amateuristisch stukje chaos.
Gelaten reed ik door en hoorde de vogeltjes fluiten. Naar het motto ‘Beter één hand in de vogel, dan tien in de lucht’ waagde ik het zelfs om de laatste honderd meter zonder handen te fietsen!
En toen ik in de radiostudio aankwam sloegen ze koppen met nagels, dat kan ik jullie wel zeggen. En wat een grootheden vandaag in de studio! Ja, vele groten maken één kleintje, zei de olifant, en ze deed een plasje op de mug. Maar op die van I Love Sarah had er eentje teveel geplast.
Ik leek echt met het verkeerde bed uit mijn been gestapt. Een raar gevoel had ik, maar het valt moeilijk te beschrijven. Het overkomt mij wel vaker en dan helpt een flinke wasbeurt mij er meestal weer bovenop. Dus ik nam een frisse douche, maar toen ik me afdroogde, zag ik dat ik met het badwater een kind had weggegooid. Ik schrok natuurlijk, maar nu is er toch niets meer aan te doen.
Dus kleedde ik mij snel aan en zette een stevige kop koffie. Een plotse koudevlaag leidde al snel mijn aandacht af. Natuurlijk, ik had geen trui aangetrokken. Maar waar lag die nu alweer? Lang zoeken hoefde ik niet: daar kwam al een mouw uit een aap. De rest zou dan wel volgen, ik was er gerust in. Ik nam een slok van mijn koffie en wilde een boterhammetje smeren. Alsof het nog niet genoeg was, struikelde ik met het pakje boter in de hand. Ja zeg verdorie, was ik nu toch niet met de boter in een gat gevallen zeker!
Met als gevolg – dat kan je wel raden – er zat bij mij boter in een haar. Van een woelige donderdagochtend gesproken... De tijd stond natuurlijk ook niet stil, dus trok ik mijn trui aan, volledig vrij van aap, en sprong op de fiets.
Onderweg was het ook niet meer wat het geweest was: in de wei tegenover werden er oude grachten uit de koeien gehaald, en ik kon nog net een boom ontwijken, die niet ver van een appel viel. En voor het huis van de buren moest ik onder een koord fietsen, dat vanonder een kat vandaan kwam. Ik noemde de kat een kat en liet me niet van mijn stuk brengen door dit amateuristisch stukje chaos.
Gelaten reed ik door en hoorde de vogeltjes fluiten. Naar het motto ‘Beter één hand in de vogel, dan tien in de lucht’ waagde ik het zelfs om de laatste honderd meter zonder handen te fietsen!
En toen ik in de radiostudio aankwam sloegen ze koppen met nagels, dat kan ik jullie wel zeggen. En wat een grootheden vandaag in de studio! Ja, vele groten maken één kleintje, zei de olifant, en ze deed een plasje op de mug. Maar op die van I Love Sarah had er eentje teveel geplast.
donderdag 12 maart 2009
in de keken
Zo ongeveer een week geleden zei Joksie dat ze pannenkeken had gebakken. Ja pannenkeken. Omdat ik niet graag iemand zijn fouten onder zijn neus duw, accepteerde ik het maar als pannenkoeken. Maar er kwam hevig protest. Het ging wel degelijk om pannenkeken. Wat dat dan wel mocht zijn, vroeg ik mij stilletjes af. En later kwam ik erop uit:
De pannenkeek is een voorouder van de iets bekendere stam van de pottekijkers, die vroeger het keukenlandschap domineerden. Toch is het nodig om hier een kleine nuance te maken: Wat vroeger bekend stond als pottekijkers, verstaan we nu onder pottekekers. Want aangezien hetgeen dat vroeger nu was, nu vroeger is, komen de pannenkeken en de pottekekers voor ons op eenzelfde lijn te staan.
Ook de keuken zelf is niet meer wat het geweest was. De afstand tussen keuken en pottekijkers is minder ver dan je zou denken. Volg maar even mee:
Wat kwam er eerst? De kip of het ei? Wel, ik zal het u zeggen, het kuiken. De uitspraak van dit woord verschilde echter nog met die van voor de periode van de grote volksverhuizingen. Ui werd ij, wat maakte dat het jong van een kip een kijken was. Nu, wanneer men het tegenwoordig heeft over dit voorhistorisch kijken, heeft men het over de keken. Al snel wordt het ontstaan van de pottekekers-stam duidelijk: in de keken zag de eerste pottekekerbaby het daglicht. Een kleine toevoeging over de huidige uitspraak van het kuiken, dat later een keken werd: door de dominantie van Limburgse riddermachten kwam het woord keken in ongebruik en werd het vervangen door het veel populairdere, met Limburgse klanken doorspekte keuken.
Maar laat ons alsjeblief niet afwijken. De pottekijkers ontstonden dus in de keuken, zo zit de vork aan de steel. Maar wat is er nog zoal terug te vinden in de voorhistorische keuken? Jullie kennen hem allemaal wel: de kwamkwammer! En kijk eens wie daarnaast in de frigo lag, is dat een krop sla? Nee, het ziet er toch wat ouder uit. Volgens mij is het een sloeg. De sloeg deden ze vroeger wel eens in een grote slakwam. Ja, een lekker sloegje maakten ze daarmee. Soms wel met rozijnen, vroeger beter bekend als de rowaren. Maar rowaren, dat lust niet iedereen. Net zoals sprootjes. Lust jij sproten? Ikzelf eet ze toch liever dan witgeloofd, om eerlijk te zijn.
Je ziet, in de voorhistorische keuken ging het er ingewikkeld aan toe. Tijd voor een kopje koffie. Vond ik de koffiekon maar.
De pannenkeek is een voorouder van de iets bekendere stam van de pottekijkers, die vroeger het keukenlandschap domineerden. Toch is het nodig om hier een kleine nuance te maken: Wat vroeger bekend stond als pottekijkers, verstaan we nu onder pottekekers. Want aangezien hetgeen dat vroeger nu was, nu vroeger is, komen de pannenkeken en de pottekekers voor ons op eenzelfde lijn te staan.
Ook de keuken zelf is niet meer wat het geweest was. De afstand tussen keuken en pottekijkers is minder ver dan je zou denken. Volg maar even mee:
Wat kwam er eerst? De kip of het ei? Wel, ik zal het u zeggen, het kuiken. De uitspraak van dit woord verschilde echter nog met die van voor de periode van de grote volksverhuizingen. Ui werd ij, wat maakte dat het jong van een kip een kijken was. Nu, wanneer men het tegenwoordig heeft over dit voorhistorisch kijken, heeft men het over de keken. Al snel wordt het ontstaan van de pottekekers-stam duidelijk: in de keken zag de eerste pottekekerbaby het daglicht. Een kleine toevoeging over de huidige uitspraak van het kuiken, dat later een keken werd: door de dominantie van Limburgse riddermachten kwam het woord keken in ongebruik en werd het vervangen door het veel populairdere, met Limburgse klanken doorspekte keuken.
Maar laat ons alsjeblief niet afwijken. De pottekijkers ontstonden dus in de keuken, zo zit de vork aan de steel. Maar wat is er nog zoal terug te vinden in de voorhistorische keuken? Jullie kennen hem allemaal wel: de kwamkwammer! En kijk eens wie daarnaast in de frigo lag, is dat een krop sla? Nee, het ziet er toch wat ouder uit. Volgens mij is het een sloeg. De sloeg deden ze vroeger wel eens in een grote slakwam. Ja, een lekker sloegje maakten ze daarmee. Soms wel met rozijnen, vroeger beter bekend als de rowaren. Maar rowaren, dat lust niet iedereen. Net zoals sprootjes. Lust jij sproten? Ikzelf eet ze toch liever dan witgeloofd, om eerlijk te zijn.
Je ziet, in de voorhistorische keuken ging het er ingewikkeld aan toe. Tijd voor een kopje koffie. Vond ik de koffiekon maar.
donderdag 26 februari 2009
Spokanië
Een landkaart van de nieuwste Lord Of The Rings?neen!
Het is een kaart van De Grote Haag, een eiland van Spokanië. Nog nooit van gehoord zeker? Het is dan ook verzonnen. straf he! Maar niet door mij.
Door een gekke man die het land bedacht toen hij 12 jaar was, en er dan spontaan ook een taaltje bij bedacht: het Spokaans. Met volledige grammatica en al.
En het land is géén utopie, laat dat duidelijk zijn. Bewijzen vind je op www.spocania.com.
Waarom ook niet.
donderdag 19 februari 2009
Méliès
Gisteren werd ik geslagen door Gekheid met een stokje. Georges Méliès liet zich in de vroege 20ste eeuw naar hartelust gaan en maakte beestige filmpjes waarmee hij de eerste special effects het scherm op stuurde.
en wat mij bijzonder kan smaken is dat met het duiveltje:
en wat mij bijzonder kan smaken is dat met het duiveltje:
vrijdag 30 januari 2009
dinsdag 27 januari 2009
woensdag 21 januari 2009
meer van K.K.
Ein Satz kann nie zur Ruhe kommen. Nun sitzt dies Wort, denke ich, und wird sich nicht mehr rühren. Da hebt das nächste den Kopf und lacht mich an. Ein drittes stößt ein viertes. Die ganze Bank schabt mir Rübchen. Ich laufe hinaus; wenn ich wiederkomme, ist alles wieder ruhig; und wenn ich unter sie trete, geht der Lärm los.
(Über die Sprache)
(Über die Sprache)
Karl Kraus
Man muss jedesmal so schreiben, als ob man zum ersten und zum letzten Mal schriebe. So viel sagen, als obs ein Abschied wäre, und so gut, als bestände man ein Debüt.
vrijdag 16 januari 2009
het geluid van het oor
tussen een berg interessantigheden vond ik een straffe gedachte.
Het was mijnheer Anthony Moore die ermee op de proppen kwam - een componist en een denker zo blijkt:
Het was mijnheer Anthony Moore die ermee op de proppen kwam - een componist en een denker zo blijkt:
- wij kennen onze oren enkel en alleen als ontvangers. daarbij is ons oor een broertje van mevrouw oog, zou je kunnen denken.
- maar neen! volgens Empedokles kan je het oog evengoed als een zender beschouwen: je ziet iets dan niet omdat 'het licht' de dingen zichtbaar maakt, maar omdat je ogen als schijnwerpers de dingen verlichten. zo is het zien een beetje een stadium tussen zenden en ontvangen.
- mijnheer Moore vond het leuk om deze gedachte naar het oor over te dragen: bestaat er geen situatie waarop het oor ook in zo'n tussen-zenden-en-ontvangen-stadium leeft?
- en ja hoor: bijvoorbeeld als je last hebt van ruis in je oor. die ruis komt niet van buitenaf maar vanuit je oor zelf. toch is het niet echt zenden-zenden, want je bent zelf de enige die het kan horen. zoals ook de klank van je eigen stem, die anders is dan voor je luisteraars.
- zijn je gedachten dan ook zo'n producten van je oren? want je 'hoort' ze toch in je hoofd wanneer je ze denkt. of een liedje dat in je hoofd zit.
- nee nee. want wanneer je muziek luistert en tegelijk nadenkt, kan je denken en luisteren tegelijk, het hangt alleen af van waarop je je concentreert. gedachten zijn dus toch van het brein. jammer.
- toch valt het op hoe lastig gelijktijdig denken en horen voor veel mensen is. te merken aan mompelende antwoorden als 'hmm' van je toehoorder die in gedachten verzonken is.
- langs de andere kant: als je bewust niet wil luisteren, kan je je oren niet sluiten wanneer je wil. als je iets niet wil zien, doe je gewoon je ogen dicht. maar als je iets niet wil horen en je probeert ernaast te luisteren, weergalmt het juist nog harder in je hersenpan.
- toch heeft de Geniepige Negerende Luisteraar een beentje voor: de Onvermoeibare Prater kan nooit helemaal weten wat iemand anders hoort. maar wat iemand ziet, kan je wel altijd ongeveer inschatten.
elefantismus
het is weer eens wat anders vandaag. voor je het weet staat er een header boven je hoofd! een hoofder boven je head. een olifant boven je neus.maar goed!
kijk aan: een olifant zelf gemaakt, nu juist, het kostte helemaal niet veel tijd hoor, neen kijk maar naar het uur van deze post, ik was begonnen rond 11.
maar doet dat ertoe elefantussen? neen! de winnaar wint! de aanhouder komt tweedes.
zo, en eindelijk vliegt er nu ook een olifant door de lucht.
nu nog wachten op wat hij te vertellen heeft.
dinsdag 13 januari 2009
het verhaal van een vlag
die onnozele vlag he.
op een mooie zomerdag baarde ik een logo. weeral was het niet genoeg: er moest ineens een hele vlag van gesponnen worden.
dus in een week waarin waspoeder en rode wangen mij rond de oren vlogen, zette ik de wekker en mezelf achter de naaimachine. hoeveel tijd erin kroop? zoveel.
op een mooie zomerdag baarde ik een logo. weeral was het niet genoeg: er moest ineens een hele vlag van gesponnen worden.
dus in een week waarin waspoeder en rode wangen mij rond de oren vlogen, zette ik de wekker en mezelf achter de naaimachine. hoeveel tijd erin kroop? zoveel.
ondertussen is het waspoeder verkocht, de rode wangen alweer blauw en de vlag gestolen. tot daar de moeite.
luister
al jaren wordt mijn oor gevuld met smakelijk gefluister
kom erbij zitten en luister
en kijk
want er moest toch ooit wel iets van komen
kom erbij zitten en luister
en kijk
want er moest toch ooit wel iets van komen
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
