Gisterenavond wist mijn goede vriend Hans mij te verleiden met een avondje gezelschapsspelletjes. Hij haalde echt alles uit de kast: schaken, hartenjagen, zwarte Pieten, wippen, ...
Maar van 4 op een rij werd ik het allerheetst. Wat ik nog niet wist, was dat Hans echt verzot is op zulke spelletjes, waarbij hij een ander kan pakken. Mijn eerste zet stelde niet veel voor. Hans gaf me een standje en nam een indrukwekkende voorsprong. Ook mijn tweede beurt was ronduit belachelijk. Ik probeerde mij er met wat onnozele foefjes uit te praten, maar hij gaf me lik op stuk met zijn volgende beurt. Stilaan begon het me te dagen wat een lul hij wel was. Ik kneep mijn ogen samen tot nauwe spleetjes en pakte hem terug. “Dat was niet van de poes!”, triomfeerde ik echter iets te voorbarig. Want dat die hansworst van wanten wist, stond als een paal boven water.
Ik wilde mij door dit stukje voorspel nog niet laten ontmoedigen en daagde hem uit. Ik ben toch geen poesje om zonder handschoenen aan te pakken zeker! Maar toen het spel bijna op zijn hoogtepunt was, begon die lulhannes zelf met een paar foefjes om mijn aandacht af te leiden: eerst zocht hij zijn cuttermes, dan weer zijn pijptabak. “Dit slaat werkelijk als kut op Dirk!”, dacht ik zeer intelligent, en gaf hem er nog eens flink van langs. Hans besefte dat hij zo niet met mij klaar zou komen. Zijn volgende zet was dan ook weer een schot in de roos. Kut met peren, dat verzeker ik je. Uiteindelijk gaf ik nog een laatste keer het beste van mezelf. Daar kon hij een puntje aan zuigen! En zo heb ik die lul dan toch gepakt.
Maar ik geef toe, ik heb echt piet gehad.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten